- Jak...

— No cóż, Mecho-Products właśnie wypuściła na ry-
Powinien stąd odejść.
stawiając tacę na biurku.
- Och, jest tak diabelnie pewny siebie!
— Wielkie nieba! — zawołałem. — Jak można kojarzyć zbrodnię z tymi przemiłymi, starymi domkami?
- Co masz na sobie? - zapytała matka surowym tonem. - Nigdy nie widziałam...
Kiedy przebrała się w koszulę nocną, stanęła bez ruchu przed kominkiem i dotknęła
- Przynajmniej byłem szczery.
Przeskakując po dwa stopnie, wbiegł na piętro i wpadł do mieszkania.
potępić ją publicznie, jeśli nadal będzie się tak afiszować. - Szarpnięciem otworzy! drzwi i
- Dzięki Bogu, że nie jesteśmy en deshabille - wykrztusiła Alexandra.
- Bałeś się mojej irytacji? Przypuszczałeś, że zacznę cię dręczyć podejrzeniami, że będę zazdrosna?
- Pragnę cię, Alexandro. Nic innego się nie liczy.
- Po co? I tak uważasz, że jestem rozpaskudzoną smarkulą. Wspaniale. Cudownie. Myśl tak dalej. Niczego nie zamierzam ci udowadniać!

- Lucienie! - skarciła go ciotka. - Och, jestem taka zdenerwowana. Uśmiechaj się jak
— Jezioro!
zabójcze - skwitował. - Lepiej znajdź sobie coś solidniejszego.
się badawczo, drgając przy tym nieznacznie. Po chwili
- Wracaj do środka.
powiedział, ale nagle przestała się czuć jak jeszcze jedna pracownica. Ich szacunek musiał coś
nak pełen werwy i animuszu. Chciałbym zobaczyć w akcji
- Masz ochotę kontynuować zwiedzanie, księżniczko? Czy może wolisz wracać do śródmieścia?
- Będziesz miał jutro paskudne siniaki i obudzisz się bardzo obolały. - Medyk zatrzasnął swoją pękatą torbę. - Ale poza tym wszystko w porządku, nie ma powodów do niepokoju. Miałeś szczęście, Todd.
- To niedorzeczne!
ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY
jedzenia i picia. I jeszcze jakąś robótkę.
- Jesteś zazdrosna?
- Nie! - Gloria wyzwoliła się z uścisku i odsunęła z wyrazem niesmaku na twarzy. - Ja tego nie zrobię. Jestem inna niż ty.
Gdy szli podjazdem, zauważył, że Vincent znowu został z tyłu, tak jak mu wcześniej